Przychodzi taki dzień , gdy  Człowiek musi umrzeć, a przy okazji zostawić wszystko co tu na ziemi wypracował, zostawić swoje pasje, marzenia, plany. I chociaż każdy z nas uczynił w życiu wiele dobrego to i tak powinien  się zastanowić  czy tam, po drugiej stronie, na wadze nie będzie to zbyt mało, aby zasłużyć na Niebo. Autor opisuje więc w swojej książce świat widziany z perspektywy 8 godzin śmierci. Warto jednak podkreślić, że  w Księdze  Życia Wiecznego – zostało zapisane  Jego Imię. To był  cudowny znak, że zgromadzeni bliscy,  przyszli się z nim przywitać, aby żył wiecznie w świecie pełnym miłości, życzliwości, serdeczności, aby zobaczył dary Niebios, aby zaznał wiecznego szczęścia. Czy zatem warto jest się  bać śmierci? Czy nie jest ona  pewnym  wyzwoleniem i drzwiami do krainy, w której już nikt nie będzie nas dręczył, do krainy pełnej spokoju, radości? Ciało Człowieka: Jego oczy, dłonie, nogi, spoczywające w kostnicy nagle po 8 godzinach odzyskały sprawności życiowe. Autor opisuje: Co może czuć taka osoba? Czy świat ziemski z wszystkimi problemami wart jest wiecznych poświęceń, czy to co bezinteresownie czyniliśmy dla innych ludzi miało dla Boga jakieś znaczenie? Okazuje się , że tak: każdy nawet najmniejszy gest, dar naszego serca, poświęcony dla innych czas – to był właściwy bilet do Nieba.

„Ubiory w Niebie są rozmaite. Niektórzy ludzie byli ubrani w spodnie i koszule w kolorze bieli. Widziałem jedną osobę ubraną w strój w kolorze żółtym, lecz byli też ludzie noszący różnokolorowe ubrania. Niektórzy byli ubrani w garnitury podobne do ziemskich, ale wyglądające na niezwykle eleganckie i kosztowne. Widziałem tez ludzi ubranych tak, jak zazwyczaj przedstawi się aniołów – długie zwiewne szaty. Wszystkie ubrania były wykonane z nieznanych mi niebiańskich materiałów. (…) Nie byłem w stanie opisać słowami, jak pięknie wyglądali ci wszyscy ludzie w tych bajecznych strojach.”- czytamy w książce.