Źródła gigantycznej radości!

Leniwe przeciąganie się na kanapie – nic z tego. Powolne ruchy o poranku – nic z tego. Szybkie i mądre decyzje, z zapasem konkretnych  działań – to schemat. Plan dnia rozpoczynam już o 20:00. Wiem, że o 7:00 kończy się sen, bo…obowiązkowość  wymusza konkretne kroki. Wstaję. Szykuję się do sesji zdjęciowej. Odpalam laptopa. Działam. Czy mój „ aktywny sens poranka” wróży sukces?  On już trwa od kilku lat. Teraz dość obiektywnie wybieram dla siebie tylko desery. Ale równocześnie marzę o nowych zadaniach. Szczęście uśmiecha się do mnie i sprzyja kreowaniu rzeczywistości, nadaje na tych samych falach, pokazuje ciekawe rozwiązania i podaje pomocne dłonie. Przyjmuję więc wszystko dość pokornie. Odważnie. Z duszą na ramieniu biegnę po coś specjalnego. A potem na spokojnie delektuję się tym, zastygam, patrzę i cieszę:

- jak dziecko, bo….

- natura…czeka na mnie przy tarasie….

- wiewiórki, skaczą po drzewach,

- sarny podchodzą pod płot,

- dlatego oglądam coś niesamowitego, a wtulam się w zielny Park.

Moda na relaksację!

Relaks – to konieczność. Wymusza inne tempo dnia. W związku z pracą zdalną nakreśla  30 minutowe  - przerwy. Co wtedy wykonuję? Aranżuję wnętrza. Fotografuję. Wychodzę na taras. Wdycham powietrze. Oceniam pogodę i warunki sprzyjające  do nakręcania filmu. Badam temperaturę. Przeglądam Insta i pokazowe zdjęcia, czytam blogi, teksty copywriterskie, sprawdzam gazety, fb, zajmuję miejsce przy stole i delektuję się smakiem – kawy.  

Moda na podziwianie dzieł sztuki!

Śledzę magazyny wnętrzarskie. Oceniam trendy. Patrzę i wnikam w kolorystykę, meble, materiałowe dodatki, bo to mnie nakręca i inspiruje do nowych eksperymentów w danych pomieszczeniach. Wybieram dla siebie tylko coś wyjątkowego, a potem poszukuję tego w sklepach, Internecie i pokazowych galeriach zdjęć u ludzi na Insta. Moda na aranżacje, to odskocznia warta relaksacji, bo pobudza do kreatywności. Liczy się smak, gust i oryginalność. Z obecnych form promocji tworzę coś podobnego, ale unikalnego, dlatego zamawiam: ludowe płaskorzeźby, oprawiam, w ciężkie ramy, kolorowe obrazy, ustawiam stare książki i sztalugę.

- Zastygam na moment. Idę na taras. I tak patrzę na malownicze  łąki. Ubieram w słowa artykuły, posty, infografiki, a ciało zakrywam materiałami: sukienkami, spodniami, bluzkami. Jednak ubieram też świat: ten wirtualny, cielesny, magiczny w wyobraźni i projektowy, z namiastką nowych i przyjaznych dni. A kot tylko patrzy. Podchodzi do mnie - wtula się - w część kolan i czeka na nowy pokarm…..i już wie, że: Tu i Teraz – życie, to najlepszy chleb.