Wspaniały Park przepełniony szeptami drzew. To one pragnęły  wymawiać ważne słowa, nucić kołysanki, wtapiać się w zielony krajobraz. Planowały wynosić ramiona do bram Nieba. Słuchać ciszy. Większość z nich znałam bardzo dobrze, do innych zbliżałam się przy koniecznym dystansie, aby…..odszukać zagubione liście, pełne mody na bukiety. Aż nagle zatrzymałam się, i nie odwracałam w kierunku ciemności, tylko oceniałam podłoże. Miękkie. Zielonkawe. Pachnące wilgocią. Stałam tak przez moment. Wdychałam zapachy drzew, aby nagle zwrócić uwagę na wysuszone trawy. To na nich leżały  stare  gałęzie. Stanowiły mój tor przeszkód. Oglądałam nogi. Spojrzałam na gwiazdy i poszłam dalej. Okazjonalne liście przypominały diamenty. Moje ulubione drzewo przytulało  mnie do konarów, łaskotało  korami, układało  myśli młodymi listkami. Srebrne odcienie  nocy wbijały się do  podświadomości. Ramiona dźwigały krystaliczne spojrzenie pobliskich roślin. Wszystkie drzewa dotykały się i nuciły utwór zapisany w leśnych nutach. Rozstępowały się ścieżki. Aksamitne dywany rozkładały się w pobliżu stóp. Wędrowałam.Wiatr dotykał moich włosów. Wtapiał je w drzewa. Każdy ruch dłoni oznaczał złocisty gest. Wzdychałam. Zastygałam. I odganiałam się od ptaków. Tylko wizja tego, co stanowiło cel wędrówki trzymała mnie przy życiu. Gdy chwytałam w dłonie liście one dumnie wirowały w powietrzu i tańczyły flamenco, ukrywały się przed promieniami Słońca. Ale to nie koniec doznań. Przebłysk układał się na korzeniu i wnikał w glebę. Tylko muzyka nadal grała z głośników ptasiego radia. Noc oczekiwała porannego szeptu dnia. Świtało.

Tekst specjalistyczny – copywriting:  „Lekcja Richarda Sigmunda”