Mam tyle lat na ile się czuję…

Pewnie, dlatego wiecznie przybliżam liczbę – 18. Nic dziwnego, to doskonały krok w dość dorosłe pojmowanie świata. To samodzielność, to częściowa niezależność.

W okolicach 30-tki zastanawiasz się , co Ci wypada? Co warto na siebie ubrać, co powiedzieć do znajomych. Dopiero po 40-tce bogaty wachlarz doświadczeń skłania mnie do innego myślenia. Większość poważnych spraw mam już za sobą. Dziecko jest odchowane, prace społeczne wykonane i w związku z tym zaczynam ponownie myśleć o sobie. Realizuję marzenia, angażuję się w życie miasta, mam czas na czytanie, pisanie, rozmyślania, innowacyjne plany i podróże. Mam też wakacje.

W Łebie….

Siedzę wiec na plaży, w dłoniach trzymam  psychologiczną książkę. Czytam, powracam do mądrych stwierdzeń, wnikam w jej treść, analizuję słowa, bo wiem, że wartości uniwersalne nigdy nie przemijają.

Autorka uważa, że mam tyle lat na ile się czuję. Wybieram zatem przedział zaraz po 25 roku życia. Nadal ubieram się z artystycznymi akcentami. Twierdzę, że wolność panująca w modzie -  nigdy – nigdy – nigdy -  nie ma ograniczeń.

Dlaczego?

Pewnego zimowego  dnia oglądam w TV program i wypowiedź znanej polskiej artystki. W wieku 70- lat, nadal nosi skórzane odzienie, ma kolorowe włosy, przycięte i zabawianie natapirowane. Jej kreacja przypomina strój 18- latki. Na pytanie prowadzącej, czy nie przesadza z dążeniami do młodości: odpowiada: to jest moja prawdziwa osobowość.

W duszy…..

Wnioskuję więc , że nigdy nie należy się zmieniać dla gustów innych osób. Samodzielne dążenie do celu, pozostawanie wierną myśli artystycznej, to ścieżka tylko dla pewnej określonej grupy społecznej, wybijającej się, wyróżniającej w tłumie i dość krzykliwej.

Ja też taka jestem i taka pozostanę.

Kreatywność wnika w moje dni….

Energia pozwala wiecznie marzyć….

A zapał realizować nowe plany…

Ubieram je w słowa, materiały i sieć….