Dlaczego nie jestem Gwiazdą Rocka?

W wyniku narastającej medialności i dostępności do prac copywriterskich spotykam się z Państwem i odpowiadam na liczne pytania. Spore grono osób zna mnie osobiście, niektórzy śledzą  moje wpisy w Internecie , a jeszcze inni są ciekawi jak wygląda życie prywatne takiej osoby.

Na wstępie należy zadać sobie pytanie:

- Dlaczego nie jestem Gwiazdą Rocka?

Z jednej strony zajmuję się copywritingiem, konferansjerką, książkami , przedsięwzięciami miejskimi i powiatowymi, pisaniem rymowanek, newsów, wykonywaniem zdjęć – to wszystko stanowi jednak tylko jedną stronę medalu.

-A jaka jest druga strona medalu?

Po dość dynamicznym dniu pracy  wprowadzam się w stan typowo wiejskich, swojskich – klimatów. Wyłączam TV, radio, i wszystkie inne dźwięki. Wychodzę na taras i wsłuchuję się w śpiew parkowych ptaków, sprawdzam ile wiewiórek jest na drzewie, czy kot znalazł drogę do domu, czy kwiaty obudziły się po nocy i otworzyły kolejne płatki, czy wiejskość wdarła się w codzienne życie.

Tworzenie newsów!

W takich warunkach ( obecnie w ogrodzie) tworzę blog modowy. Podczas dni: jesienno-zimowych - otula mnie ciepły koc i widok na śnieżne pola i łąki, a podczas dni: wiosenno- letnich , widok na doniczki z iglakami, skrzynki z kwiatami i przyrodę.

Na prywatnym Instagramie dotykam wirtualnego dizjanu. Kocham bowiem urządzanie nietypowych wnętrz i wprowadzanie się w klimat skansenów.

A medialność – pozwalałam jej wyłączyć ten jeden guzik w domu. W związku z licznymi pracami przy stronach internetowych jestem taka sama jak inne kobiety. Ogarnianie wielu spraw zostawiam na koniec dnia, najczęściej po napisaniu newsów, bądź po spotkaniach z ważnymi osobami. Współpracuję z ludźmi wykradając czas na przemieszczanie się samochodami do miejsc wartych uwiecznienia na fotografiach, ukazania ich publicznie w gazecie, aby przy innym spojrzeniu, zwrócić uwagę na określone działania i prace.

Czy gonię za mediami?

Cenię sobie spokój rodzinny. Ciszę. Szelest liści. Śpiew. Zapach kwiatów, wizyty znajomych w ogrodzie, światło bijące z ogrodowej lampy, wygodne trampki, klapki, bluzki, spodenki, wiaderka i ………….. drewniane płoty.

W pewnej części mojego ogrodu znajduje się bowiem wycinek innej rzeczywistości.

Jakiej?

- Wiejskiej.

Przygotowałam  - zaczarowany płotek. To na nim znajdują się:

- stare donice i miotły. Drewno, które ma już swoje lata mieni się w słońcu brązami i  stalowymi odcieniami. W tym miejscu – świat się na chwilę zatrzymał. W tym miejscu nie ma mowy o sukcesach, zjawiskowym życiu – w tym miejscu głos zabiera – Matka Natura.

Taka odskocznia pozwala bowiem nabrać przekonania, że życie trwa określoną ilość czasu.

Jak go wykorzystam? Czy skorzystam z wszystkich propozycji, czy zrealizuję „fajne”  – marzenia?

Czy złapię dystans do tego, co znajduje się po przekroczeniu metalowej bramy mojego domu?

- Myślę , że  - tak.

Moje jedno życie wniosło w tym mieście sporo inicjatyw.

Bo przecież kiedy mnie nagle  nie będzie – to wszystko w Lęborku nadal będzie.

Dlatego kocham wiejskie spojrzenie!

Kocham wieś za naturalność. Brak sztywności. Lubię  moich znajomych na Instagramie, którzy codziennie ukazują własne mieszkania, nietypowe style i bajeczne, kreatywne  - pomysły. Dlatego - daleko mi jest do  wszelkich sztuczności, na blogu modowym do spędzania 100 - godzin przy upiększaniu własnego ciała, perfekcyjnym  malowaniu wszystkich paznokci, ustawianiu się do idealnych  zdjęć i tworzeniu pozy – Gwiazdy Rocka?

Taka jaka jestem w rzeczywistości w ciągu określonego dnia – taka pojawiam się na zdjęciach.

Odczuwam, to co każda kobieta: smutek, radość, zmęczenie, starość, aby następnie wstać o poranku i przy wspaniałych mgłach   - powiedzieć radośnie:

- WITAJ DNIU! Powiedz , co mi przyniesiesz?

- Ja przynoszę do Twojego laptopa i komórki – naturalny blog modowy!

Bądź w tym miejscu  - zanim czas przestawi wszystkie wskazówki lęborskiego zegara.