*

Dotykam nagich gałęzi

Trwam w wielkiej przyrodniczej więzi

 

Podnoszę rolety i oceniam drzewa

Tak drży ze mną mała mewa

 

Wdycham mroźne zimowe powietrze

Wychylam ciało na silnym wietrze

 

Ubieram modę w talencie wielkim

Pokazuję  kolorowe sukienki  wzorom wszelkim

 

Moduję pozuję fotografuję

Ale nad życie Lębork miłuję

 

W cichym parku co wzrusza ziemię

Tu mieszka bowiem najlepsze plemię

 

Dotykam łodyg zmarzniętej trawy

To cena całej ludzkiej wyprawy

 

Dbam o choinki co niosą przesłania

Bo Bóg mnie w tym osłania

 

Gdy obchód rano zaczyna się wielki

Warto przygotować kobiece wdzięki

 

Bo Tu i Teraz  na dużym podłożu

Trwa opowieść o klimacie i ptasim przestworzu

 

Tu pachnie roślinnością wartą zachwytu

Dlatego nie trzeba pokazywać Madrytu

 

Tu ptaki już o poranku

Zaglądają do domu w ganku

 

Tu sarny co to szukają jedzenia

Mówią do – wiedzenia do – zobaczenia

 

A moda zamyśla się tylko skrycie

Tu Raj Tu błogie życie