Gdy pada deszcz….

- to spaceruję po Parku. Poszukuję w nim schronienia, parasolki do uratowania kreacji i zapachu lasu. Wyjątkowa chwila porywająca do lotu ptaki, przyciska do ziemi rośliny, ale przy okazji ratuje  je od suszy, a mnie przyprawia  o nowe doznania.

- Wyjść z domu? Nie wyjść z domu? – oto są pytania.  

W planach odnotowałam 2 zbliżające się spotkania, które motywują mnie do wyprasowania nowych ubrań. Ugotowania obiadu. Spędzenia kilku minut przy lustrze.

Na tarasie!

A Park wygląda w deszczu dość ponuro.

Wyciągam zatem album przepełniony zdjęciami z Parku Luizy i wspominam letni spacer po zakręconych ścieżkach.

Potęga drzew przybliża lęborski Park Chrobrego.

Zapach roślin nadaje ducha urlopowaniu.

Spokój, wyciszenie, to oaza dla  miejskiej zieleni.  

Dotykam ziaren piasku, aby nostalgicznie poczuć upływ czasu, poszukać tegorocznego lata. Odrobina kropel deszczu obmywa ciało. Stoję zatem wpatrzona w obraz, który zachęca do czytania książek, gazet i zapalenia nocnej lampki.

Bo słowa, przy takiej pogodzie, docierają do wnętrza duszy.

Pozwalają odczuwać: szczęście, wartość poezji, romantyzm.

Wnikać w  zakamarki literek.