U ojców franciszkanów!

W starych murach klasztornych tylko zegar przybliża wyjątkowe chwile. W nowej odsłonie zabytkowego średniowiecza , tylko kolor czerwony kojarzy się przy ceglanej zabudowie. Zamykam więc całą otchłań w żywym organizmie. Zatrzymuję anonimowego człowieka w lustrze. Baszta, wąska uliczka, szyba – kto wie, w co historia nadal wnika. Dążenia, pragnienia, a potem wieczność? Marzenia, sukcesy, a na końcu modlitwa. Po co? Dlaczego? Czy moda w tym wszystkim znaczy więcej niż swoboda? Tylko 40, 50, 60 lat w gigantycznej konstrukcji świata.

Pomyśl zatem…

Co do niego wnosisz? Co nakreślasz w kronice? Wiek, urodę, kreację, słowa? – To chyba zbyt mało.  Bo życie ucieka za szybko, za wolno. Bo wieczność stale Cię woła. Tylko te masywne mury wszystko widzą. Mury wszystko odgradzają. Mury budują nową rzeczywistość. Bo przestrzeń i architektura – to symbol dawnych czasów, w których słowo „kobieta” – zawsze brzmi dumnie.

***

Przy cegłach chmury

Podnoszę więc głowę do góry

 

Przy uliczce znaki

Bo dzień jest katolicki taki

 

Przy wierze- rozwaga

Bo czas tego wymaga

 

Przy myślach droga

Na której znak jest od Boga

 

Tylko cudowna kolorowa kreacja

Znaczy tyle co smaczna kolacja

***

Wierzę. Kocham. Spaceruję.

 Zdobywam przyjaźń. Drogę do Boga buduję.