Makowa przestrzeń!

Stoję  w polu i wnikam w zaczarowany zapach unoszący się z pól. Czerwone maki pochylają się w moją stronę. Niewinnie tylko machają  kruchymi płatkami i zapraszają do tańca niebieskie chabry. Słońce ogrzewa ziemię i powoduje, że powietrze przypomina wrzątek. Tylko ten zapach określa wszystkie wiejskie prace, plany i dzikie kwiaty.

Nikt ich nie podlewa. Nikt  ich nie zrywa. A one rozsypują się w dłoniach  po ich delikatnych przechyleniu.

A jednak żyją. Cieszą swym pięknem. Wybijają  się w dżungli  zielonych traw.

Bo kobiety są – jak te makówki dbają  więc o ciało. Ster wszelkich działań. Kruche stanowią pewne kroki. Wyróżniają się w tłumie mężczyzn. Zachwycają urodą.

 

Bo

Mak- to kobieta.

Pole – to ziemia.

Zapach – to perfum.

***

Na polu czarna ziemia.

Kształt kwiatów odmienia.

 

Na makach zamieszkują pszczoły

Gdy czerwiec jest kolorowy.

 

Na łodygach wędrują robaki.

Bo świat kręci się taki.

 

Na znakach czas przysiada

O lesie marzenia układa.

 

Bo czerwiec – pachnie jak modowe baśnie.